몽골의 공중전화 '탁소폰' 이젠 사라졌다고

몽골에 살 때였습니다. 제가 2006년 초에 한국으로 왔으니 벌써 만 6년이 다되어 가네요. 그땐 사람들이 휴대전화란 걸 그렇게 많이 들고 다니지 않았습니다. 조금 여유 있는 사람들이 활용을 했죠. 이때 휴대전화도 선불카드를 사서 그 금액만큼 쓰는 방식이었죠. 통화를 다 하고 난 다음 요금을 내는 후불제는 아주 극소수 부유한 사람들만 썼습니다. 고향의 가족과 친척들 이야기를 들으니 지금은 선불과 후불제가 반반쯤 될 것 같네요.

Монголд амьдарч байхад. Би 2006 оны эхээр Солонгост ирээд одоо баран 6 жил болж байна. Тэр үед хүмүүс гар утас ихээр хэрэглэдэггүй байсан. Бага зэргийн боломжтой хүмүүс хэрэглэдэг байлаа. Энэ үед утасны карт худалдан авч, картныхаа хэмжээгээр хэрэглэдэг байлаа. Дараа төлбөрт гар утас хэрэглэдэг хүмүүс цөөхөн байлаа. Нутагтаа байгаа ар гэрийнхнийхээ яриаг сонсоход одоо бол дараа төлбөрт болон урьдчилсан төлбөрт утас аль алиныг нь их хэрэглэдэг болжээ.

 

제 생각엔 몽골이 2000년 이후에 급속히 발전한 것 같습니다. 월급만 봐도 금세 알아차릴 수 있습니다. 제가 몽골에 있을 당시만 해도 유치원 선생님 월급이 한 달에 7만 원, 몽골 돈으론 '투그륵'이라고 하는데 환율이 비슷했습니다. 당시 몽골 돈으로도 7만 투그륵이었죠. 지금은 40만~50만 투그륵이 되는 걸로 알고 있습니다. 이렇게 갑자기 소득이 높아지고 생활형편도 좋아지면서 거리에는 사라져가는 풍경이 있었네요.

Миний бодлоор 2000 оноос хойш Монгол улс эрчимтэй хөгжсөн. Цалингийн байдлыг харахад л тодорхой байна. Намайг Монголд байх үед цэцэрлэгийн багшийн нэг сарын цалин 70 мянган вон, монголоор төгрөг гэдэг ханш нь адилхан. Тэр үеийн монгол мөнгөөр 70 мянган төгрөг. Одоо бол 400-500 мянган төгрөг болсон гэсэн. Хүмүүсийн орлого дээшилж, амьдрал өргөжихийн хэрээр алга болж байгаа зүйл ч байсан байна.

고향에 전화를 하면서 들으니 예전에 그 많던 거리의 공중전화 '탁소폰'이 이젠 거의 보이지 않는다고 합니다. 사진은 사람들이 탁소폰을 이용하는 모습입니다. '탁소폰'은 두 가지 종류가 있었지요. 하나는 유선전화로 작은 가게나 마트, 병원, 학교 등에서 설치한 게 있고 또 하나는 개인이 들고 다니며 사람들에게 전화를 하도록 하는 무선전화가 있었습니다.

Нутаг руугаа ярьж байгаад тэр үед үнэхээр их ашиглаж байсан "цагаан утас" буюу такфосон одоо бараг харагдахаа больсныг олж мэдлээ. Энэ зураг нь хүмүүс таксофон ашиглаж байгаа зураг. "Таксофон" нь хоёр төрлийнх бий. Нэг нь утастай таксофон. Дэлгүүр, эмнэлэг, сургууль, шуудан зэрэг газруудад байрлуулсан, нөгөө нь хүмүүс гар дээрээсээ шууд хэрэглүүлдэг утасгүй "цагаан утас" байлаа.

이 무선 전화는 한국에선 전혀 구경하지 못했던 거라고 남편이 이야기하더군요. 무선 탁소폰이 어떻게 생겼냐면 일반 집전화와 똑같이 생겼습니다. 전화몸체와 수화기가 꼬인 선으로 연결되어 있는 전화기 말입니다. 그런데 이것이 무선전화가 되어 공중전화 역할을 한 거죠. 개인이 탁소폰으로 통화장사(?)를 한 데는 이유가 있었습니다. 유선 공중전화가 절대적으로 부족했기 때문이죠.

Энэ утасгүй цагаан утас нь Солонгост огт харж байгаагүй гэж нөхөр маань ярилаа. Утасгүй цагаан утас нь ердийн гэрийн утастай адилхан. Их бие болон утасны харилцуур нь холбоотой ердийн утас юм. Гэхдээ энэ утас нь гадуур барьж яваад яриулдаг таксофоны үүрэг гүйцэтгэж байна. Утастай таксофонууд хомсдолтой байснаас хувийн таксофоноор утсаар яриулж бизнес хийх болсон юм.

 

요금은 분당 유선전화로 할 땐 100투그륵, 당시 한국 돈으로 90원 정도였고, 무선전화로 하면 200투그륵이었습니다. 이것도 몽골을 떠나오기 직전 금액이었죠. 당시에 저 역시 탁소폰을 많이 사용했습니다. 휴대전화를 사용하다 한동안 없었던 적이 있었는데 거리에서 전화를 하던 습관이 굳어져 버린 터라 하루 열 번은 넘게 탁소폰을 이용했던 기억이 있네요.

Төлбөр нь гэрийн утас руу нэг минут ярихад 100 төгрөг, солонгос мөнгөөр 90 вон орчим, гар утасруу залгахад 200 төгрөг байсан. Энэ бол Монголоос яг ирэхийн өмнөх тариф юм. Тэр үед би ч гэсэн цагаан утас их хэрэглэсэн. Гар утас хэрэглэж байгаад утасгүй болсон үедээ цагаан утсаар өдөрт 10  орчим удаа ярьж хэрэглэдэг байсан санагдаж байна.

 

이런 탁소폰이 이젠 자취를 감추었다고 합니다. 불과 6년 정도밖에 안 된 풍경인데…. 지금 다시 몽골로 가게 되면 이상한 느낌이 들 것 같습니다. 제가 살던 동네에도 아파트가 다 들어섰다고 하던데…. 급격히 변해버린 고향의 풍경이 낯설 것 같은 느낌에 자꾸 옛날 사진을 꺼내 들여다보게 됩니다.

Ийм таксофонууд одоо алга болжээ. 6 жил гаранхны өмнөх явдал... Одоо дахиад Монгол руу явбал сонин санагдах байх. Миний амьдардаг байсан хороололд олон шинэ барилгууд баригдсан гэсэн. Огцом өөрчлөгдөж байгаа нутгийн маань байдал танихгүй юм шиг санагдаж үргэлж эртний зургаа гаргаж харахад хүргэлээ